دوستم گفت: «یه ساعتی طول می‌کشه تا آماده بشم.» همیشه از انتظار بیزار بوده‌ام. انتظار به هم می‌ریزدم، مخصوصاً که کاری هم برای انجام دادن نداشته باشم. در مطب دکتر، در آرایشگاه یا در اتوبوس، هدررفت زمان می‌آزارَدَم. دوستم که انگار متوجه ناراحتی‌ام شده بود، گفت: «اگه حوصله‌ت سر می‌ره، تلویزیون تماشا کن.» ناخودآگاه جواب دادم: «نه، ممنون. من همین‌جا می‌شینم و کتابم‌و می‌خونم.» وارد یکی از نرم‌افزارهای کتاب‌خوان شدم و شروع به خواندن کردم. به‌قدری در مطالعه غرق شدم که اصلاً نفهمیدم زمان چطور گذشت و با صدای دوستم به خودم آمدم: «من آماده شدم». لبخند زدم. کتاب‌ بار دیگر به یاری‌ام آمده بود، البته با مشارکت اینترنت.