اگر می‌پنداری که چون بااستعدادی «نوشتن» کمتر می‌آزاردت، سخت در اشتباهی. اتفاقاً تو را بیش‌تر از دیگران خواهد آزرد. نوشتن به آموزگاری سخت‌گیر می‌مانَد، روبه‌رویت می‌نشیند و بی‌سوادی‌ات را به رخت می‌کشد، کوهی از ندانسته‌ها را پیش پایت می‌گذارد، انبوهی از نخوانده‌ها را بر سرت می‌‌کوبد، کم‌واژگی‌ات را به تمسخر می‌گیرد، نوشته‌هایت را بی‌مایه می‌خوانَد، اما همزمان بر انتظارت از خود می‌افزاید و رشدت می‌دهد. نگران نباش. نیتش پاک است. اگر رنجه‌هایش را تاب بیاوری، نه‌تنها نویسنده‌ی خوبی از تو می‌سازد، که هر روز نسخه‌ی به‌روزشده‌ای از انسانیتت تحویل تو خواهد داد.